PRZERWA W KARZE

Przerwa w wykonaniu kary pozbawienia wolności stanowi istotne odstępstwo od zasady ciągłości kary. Instytucja prawa karnego wykonawczego umożliwia osobie skazanej czasowe opuszczenie zakładu karnego z ważnych względów rodzinnych lub osobistych. Udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności może mieć charakter obligatoryjny (Sąd ma obowiązek udzielić przerwy), bądź fakultatywny (Sąd może udzielić przerwy) i tak obligatoryjnie:
Sąd penitencjarny udziela przerwy w wykonaniu kary w wypadku określonym w art. 150 § 1 do czasu ustania przeszkody (art. 153 § 1 k.k.w.) Chodzi o takie sytuacje jak:

– choroba psychiczna skazanego;
– inna ciężka choroba skazanego.

Przy czym, za ciężką chorobę uznaje się taki stan skazanego, w którym umieszczenie go w zakładzie karnym może zagrażać życiu lub spowodować dla jego zdrowia poważne niebezpieczeństwo (150 § 2 k.k.w).
W powyższych przypadkach Sąd ma ustawowy obowiązek odstąpić od zasady ciągłości kary i przerwy w jej wykonaniu udzielić.
Z kolei norma art. 153 § 2 k.k.w. stanowi, że Sąd penitencjarny może udzielić przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności, jeżeli przemawiają za tym ważne względy rodzinne lub osobiste podsądnego.
Czym są „ważne względy rodzinne lub osobiste” i kiedy te okoliczności się aktualizują? Oczywiste jest stwierdzenie, że osadzenie sprawcy przestępstwa w zakładzie karnym pociąga za sobą ujemne następstwa zarówno dla niego, jak i dla jego najbliższych. Powyższe nie powinno ani dziwić, ani zastanawiać, gdyż jest to zwyczajny skutek orzeczonej za popełnione przestępstwo kary. Ustawodawca nie precyzuje pojęcia „ważnych względów rodzinnych lub osobistych” – moim zdaniem słusznie. Zatem, każdorazowa ocena wniosku o udzielenie przerwy w karze jest rozpatrywana przez Sąd penitencjarny indywidualnie. Sąd bada wszelkie okoliczności przemawiające „za” i „przeciwko” udzieleniu zgody na przerwę w karze osadzonego. Należy przyjęć jednak logicznie, że ważne względy, o których mowa w art. 153 § 2 k.k.w., to takie okoliczności, które uzasadniają stwierdzenie, że ujemne następstwa wykonywania kary pozbawiania wolności w określonym czasie, przekraczają dopuszczalną miarę i jednocześnie nie mogą zostać usunięte w żaden inny sposób niżeli umożliwienie podsądnemu opuszczenia okresowo danej jednostki penitencjarnej poprzez jego osobiste starania.
Skazany występując z wnioskiem o udzielenie przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności winien wykazać przed Sądem, że jego sytuacja rodzinna jest na tyle trudna, że umożliwienie mu opuszczenia zakładu karnego na określony czas jest jedynym możliwym rozwiązaniem (np. choroba członka rodziny, którym opiekować może się tylko skazany).
Zgodnie z treścią art. 151 § 1 k.k.w., Sąd może odroczyć wykonanie kary pozbawienia wolności na okres do roku. Następnym obostrzeniem jest art. 153 § 3 k.k.w., który mówi, że nie można udzielić przerwy przed upływem roku od dnia ukończenia poprzedniej przerwy i powrotu po niej do zakładu karnego, chyba że zachodzi wypadek choroby psychicznej lub innej ciężkiej choroby skazanego albo inny wypadek losowy.
Należy wspomnieć, że nie tylko sam osadzony może wystąpić z wnioskiem o udzielenie mu przerwy w karze. Legitymację do tej czynności posiada również dyrektor zakładu karnego, w którym osadzony wykonuje karę.
Wniosek o udzielenie przerwy w wykonywaniu kary pozbawiania wolności winien spełniać warunki formalne pism procesowych, a nadto zawierać argumentację, która przekona Sąd do skorzystania z instytucji opisanej w rzeczonym artykule. Z tego względu istotna wydaje się pomoc doświadczonego pełnomocnika w zakresie sporządzenia wniosku i obronienia racji w nich zawartych przed Sądem.

Zapraszamy Państwa do kontaktu – WNUK KANCELARIA